Door het verrichtte onderzoek was hij inmiddels zelf een ervaringsdeskundige geworden. Vele, vele uren had hij de resultaten van zijn onderzoek bekeken, vergeleken, geanalyseerd, gerubriceerd en in mooie grafieken samengebracht: het gevaar van slaaptekort wordt sterk onderschat.
Gelukkig had hij een aantal van de aan hem toegewezen eerstejaars studenten in het onderzoek kunnen betrekken, niet alleen door ze te observeren maar ook actief in te zetten door hen de inkomende informatie te laten verwerken. De studenten waren zijn levend bewijs geworden, zij vertoonden de door hem benoemde symptomen als gevolg van een slaaptekort.
Weinig productief, geen fatsoenlijk script kwam meer uit hun handen. De cijfers lagen duidelijk onder het gemiddelde en dat bracht de nodige depressies en negatieve gevoelens te weeg.
Vooral de vrijdagochtend vormde duidelijk bewijs van zijn stelling: het gevaar van slaap tekort. Zeer vroeg in de morgen trof hij een van zijn studenten aan in verwarde toestand, met grote wallen onder de ogen, een vale huidskleur en een onstabiele gang. Met onvaste stem mompelde de blijkbaar slaapdronken student dat hij al dagen op zoek was naar ’n kamer.
“Oh ja? Wat voor een kamer”.
“Mijn eigen kamer”.