Ze had net haar balansmaaltijd op toen haar collega van de dansafdeling binnenkwam.
“Hoi”, groette de danser enthousiast, “heb jij al gegeten?”
In haar ene hand hield ze een bordje met bestek en in de andere een grote plastic zak vol doosjes gevuld met alles wat maar gezond en voedzaam kan zijn voor iemand die de hele dag fysiek bezig is.
Zonder antwoord af te wachten zette ze het bordje op tafel. Vervolgens ging de plastic zak open: doosjes in allerlei maten werden zorgvuldig rondom het boordje neergezet en een voor een geopend. Een heerlijk geur vulde de ruimte.
“Kom er gezellig bijzitten dan praten we meteen bij over de komende mailing voor de dansvoorstellingen die de deur uit moet”.
Met tegenzin kwam ze achter haar PC vandaan, nou vooruit dan maar eventjes erbij zitten met een kop thee kan geen kwaad. Ze zette zich aan tafel en haar blik viel op al dat lekkers. Komkommer, tomaatjes, een moot zalmfilet, blokjes kaas en een eenvoudige maar zeer voedzame dressing. Ondanks dat ze net gegeten had liep het water haar in de mond.
“Ook wat?” vroeg de danser met volle mond. Een stukje zalm viel daarbij op de tafel.
“Nee dank je, ik heb al gegeten”.
“Oh, jammer, samen eten is gezelliger, maar twee keer eten is voor jou te veel hé, je doet toch aan de lijn? Daar hoef ik niet aan te beginnen”, zei ze terwijl ze een stukje kaas in de dressing doopte, “ik beweeg veelt te veel, zet al die calorieën meteen om in energie dus wordt nooit zo zwaar als jij”.
Au dat prikte.
In een mum van tijd was al het lekkers opgegeten. Een onverwachte oprisping vormde het dessert. “Sorry, maar het was ook zo lekker. Over tot de orde van de dag, de mailing doorspreken”. Ze stond op en riep een van de collega’s erbij voor het toelichten van de details. Bij binnenkomst was zijn eerste reactie: “Goh, Anna, wat ben jij dik geworden! Draai jij die extra repetities uurtjes maar, zal je goed doen!”
Het laatste slokje lauwe thee smaakte ineens als champagne.