Altijd hetzelfde.
De uiterste inlever datum was alweer verstreken en zoals altijd gaf de baas haar weer de opdracht om een reminder te sturen. Daar baalde ze zo verschrikkelijk van. Het waren altijd dezelfde mensen die laks waren met het inleveren van hun spullen. En nu ging het nog wel over het wel of niet meedoen aan het grote personeelsfeest.
Ze kon, zonder op de lijst te raadplegen, al de namen boven de memo zetten: Hans , Trudy, Annabelle, Sophie en Claire, de afdeling van Jan dus. Zelfs de excuses waar ze mee zouden komen kon ze er al bij zetten. Alle 5 het zelfde smoesje: “we hebben de vorige vergadering niet helemaal bij kunnen wonen. We moesten voor de repetitie nog even de partijen betekenen. Het personeelsconcert moet wel goed voorbereid zijn hoor, goede stokvoering is heel belangrijk”. Strijkers zijn zeikerds, mompelde ze voor zich uit.
Eric, Gerard, Martin, Fons en Yvonne tikte ze vervolgens in. De pianosectie. Die denken nou echt nooit na als het om samen iets organiseren gaat. Zelfs zo’n grote als Wibi had ze ondervonden, gaf niet eens op tijd door dat hij alleen op zijn eigen vleugel speelt. Dat weet toch iedereen. Pianisten Solisten!
Nee dan de blazers, daar kon je ten minsten wat mee. Als je iet moet inleveren over een feestje weet je zeker dat zij op tijd zullen zijn. Blazers zijn feestbeesten. Die hebben geen reminder nodig, zij brengen gelijk de stemming er al in.
Waren ze de dag daarna ook maar zo goed gestemd.