Zaterdag morgen.
Het geluid van een motorzaag brult door de vroege morgen.
De dag begon zo mooi na een nacht met strenge vorst. De zon gooit al zijn krachten in de strijd om het buiten een beetje op temperatuur te krijgen. In buurman’s tuin steekt de grote kale boom zijn takken in de lucht alsof hij de zon smeekt om warmte voor de voorzichtig ontluikende knoppen. De lucht is open en helder, iedereen slaapt nog, behalve de motorzaagman en zijn maat.
Hij draagt een imponerend soort vest waaraan touwen, snoeren en haken zijn bevestigd. De zaag, die net nog zo vervaarlijk brulde, hangt nu zachtjes snorrend als een modern sabel aan zijn riem. Zo heeft de man de handen vrij. Behoedzaam klimt hij in de boom, elke tak zorgvuldig uitkiezend voordat hij zijn voet erop zet. Hij neemt zijn positie in op wat bredere zijtakken en zekert zich aan de stam. Wijdbeens staat hij hoog in de boom in het rode licht van de opkomende zon, als een overwinnaar. De zacht brommende zaag wordt gepakt en zet zijn tanden in de eerste tak. Het geluid snerpt door de stille ochtend. Krakend geeft de boom zijn takken een voor een af. Een oneerlijke strijd is begonnen. Het maatje van de motorzaagman sleept de gevallenen naar een ander monster. De zaag wordt overschreeuwd door de hakselaar die met veel geraas de resten van de verpulverde takken op een hoop braakt.
“Hij werd te groot”, verontschuldigt de eigenaar van de boom zich. “Met die stamomvang van ruim een meter neemt de boom veel te veel ruimte in de tuin in. Geen zon kwam meer binnen door die enorme bladerenkroon, geen plantje wil er meer groeien en ik houd juist zoveel van de natuur”.
Als de zon op zijn hoogst staat is de boom geveld. Het pulver wordt verdeeld over de tuin, “da’s goed tegen onkruid”. En zo herneemt de boom zijn plaats in de tuin, de hele tuin.