Ja, Ik ben twee en ik zeg NEE.
De ochtend begon al moeizaam: oudste was klaar, middelste wilde zijn bed niet uit en jongste zei: NEE. Maar met het engelengeduld en vastberadenheid van moeder waren de schoolgaande kinders op tijd klaar.
Omdat het weer was omgeslagen van lentezon naar winterse buien, moest de kap weer op de bakfiets gezet worden. Een mooi klusje voor de oudste twee. Met de reserve sleutel konden ze de schuur openen en alvast de benodigde spullen pakken. Het opbouwen van de regenkap – in elkaar schuiven van de stangen – is ook wel een leuk klusje. Ondertussen hijst moeder zich in het regenpak. Even flink doortrappen en de twee oudste kinderen komen netjes op tijd op school.
Maar dan: ‘ik ben twee en ik zeg NEE’. Wil niet in het zitje, wil niet op het bankje, wil niet in de riemen, trekt de ritsen open en is heel, heel erg boos en dat is duidelijk te horen. Na een klein stukje rijden wordt de situatie toch te link en moeder stopt om de kleine in de riemen vast te zetten. Pffff gelukt… op naar huis met de nog steeds boos krijsende peuter. Gelukkig is er al iemand in huis zodat de deur als vanzelf opengaat.
Het duurt even maar dan keert de rust weer. De ochtend verloopt – bijna – zoals gepland. Al gauw is het al weer tijd om terug naar school te fietsen. Maar dan paniek: de sleutels zijn zoek! Niet alleen de reserve sleutel, maar ook de andere sleutelbos. Eerst maar die twee ophalen dan verder zoeken.
De hele route wordt terug gefietst en hoera! De eerlijke vinder heeft de sleutels aan een lantaarnpaal geknoopt.
Pffffff, wat een opluchting!